Verliefd!

Ik ben verliefd. Ja, ik dacht laat ik maar direct met de deur in huis vallen. Wel zo duidelijk. De liefde kwam, zoals de liefde dat vaker nogal lollig vindt, onverwacht om de hoek suizen.

In de afgelopen jaren waarin ik als jeugdverpleegkundige werkzaam ben geweest, heb ik van alles voorbij zien zeilen. Slierten zuigelingen, colonnes aan peuters en talloze 10-jarigen. Met pubers had ik alleen op kleine schaal van doen binnen de AZC muren, maar, zo dacht ik, daar heb ik ook niet zoveel mee.

Haha, moet het universum toen hebben gedacht. Dat zullen wij nog wel eens zien, en wierp mij, twee maanden terug, vanuit onverwachte hoek, de pubers in mijn schoot. Of ik tijdelijk even in wilde vliegen op een grote scholengemeenschap om een collega te ondersteunen. En daar ging ik dan, redelijk stoïcijns en nietsvermoedend, de 2e en 4e klassen in om gezondheidschecks af te nemen en aan de hand van de uitslagen jongeren uit te nodigen voor mijn spreekuur.

Sindsdien zit ik meerdere keren per week één op één met deze jonge mensen van rond de 14 en 16 jaar oud. En echt, wat ben ik geroerd door ze! Ik voel me zo bevoorrecht dat ik op zo’n moment even een blik in hun ziel mag werpen, een paar stappen met ze op mag lopen en deelgenoot mag zijn van hun gedachtenspinsels, zorgen en twijfels. Want God, wat zijn ze kwetsbaar. Het is zo voelbaar hoe de wereld ze van binnen en buiten een beetje opslokt en ze met man en macht trachten hun weg te vinden in die wirwar van binnenstebuiten. Hoe ze proberen een identiteit te vormen zonder de groep te verliezen, trouw te zijn aan zichzelf terwijl het één grote zoektocht is naar dat zelf want ja, wie ben je nou eigenlijk helemaal en wat wil je in godsnaam?

Geen dag spreekuur daar zonder trillip, verwoede knipperogen en bergen tissues.

Het voelt voor mij als een grote uitdaging om iets, daar in dat binnenste van deze jonge mensen, achter te laten. De eerste spat van een nieuwe ontwikkeling, de kiem van een krachtige gedachte die daarna nog regelmatig even op zal ploppen, een snipper van vertrouwen en zelfbewustzijn.

Konden ze zichzelf maar zien door mijn ogen en beseffen hoe ontzettend veel potentie er in ze aanwezig is al bevindt die zich vanuit hun perspectief regelmatig in hun dooie hoek.
Als in het nummer ‘ ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde, het water gaat er anders dan voorheen….. (Bram Vermeulen) hoop ik dat als ze mijn deur uitlopen ik een kiezel heb kunnen verplaatsen daar ergens in hun jonge lijf en de levensstroom soms zomaar even iets gemakkelijker gaat, wat lichter ook…met zelfvertrouwen.

Column voor ‘Nederlands Instituut Jeugdgezondheidszorg’

Tekst: Michaela de Groot
klik door naar de website