Blog van Michaela de Groot
Blog van Michaela de Groot
Het was vrijdag 24 januari. Vandaag mocht ik een boeiende vrouw interviewen in haar sfeervolle woning in het meest oostelijke snippertje van Nederland.
De kachel vlamde terwijl de kat genoeglijk bij haar op schoot lag en ik knabbelde opgetogen van de feesttaart die ze voor deze gelegenheid in huis had gehaald. ‘Ja, het is een speciale dag vandaag, we gaan tenslotte starten met mijn bio!’
Gelijk had ze natuurlijk!
Meer dan vijftig levensjaren passeerden de revue, in de uren die volgden, in willekeurige volgorde. Kleurrijk, heftig, bijzonder, liefdevol en indrukwekkend.
Wat vind ik het fantastisch om hierin te worden meegenomen en dit te mogen uitwerken.
Wat ik op dat moment nog niet wist is dat later zou blijken dat ik mijn moeder de avond ervoor voor de laatste keer zou hebben gezien. Dat ik haar voor de laatste keer had omhelsd en geknuffeld terwijl ze bij bewustzijn was. Haar frêle armen hadden mij voor de laatste keer omvat en met haar intense, warme blik probeerde ze zo lang mogelijk mijn ogen vast te houden terwijl ik over haar heen gebogen stond. De laatste maanden had haar afscheid deze intensiteit gekregen. Ze voelde al een poosje overduidelijk aan dat haar definitieve afscheid naderde.
‘ik hou zoveel van jullie!’ zei ze, terwijl haar hoofd lichtjes heen en weer schudde.
Dit waren, zo bleek later, de laatste woorden waarmee ze voorgoed afscheid van me nam.
Toen ik hier zo zat. met mijn laptop op schoot, drie weken geleden, wist ik nog niet dat mijn moeder nog geen dag later in coma zou raken en een paar dagen later zou overlijden.
Het is gek hoe ik haast alles nu indeel in de categorie ‘toen mama nog leefde’ en ‘toen mama niet meer leefde’ . Data en gebeurtenissen wordt opgesplitst in voor en na. De foto’s bij deze blog zijn allebei in dit grensgebied genomen.
In plaats van starten met uitwerken van dit interview in de dagen die volgden op deze foto, waakte ik met een bang hart aan het bed van mijn bewusteloze moeder.
Voorzichtig beweeg ik nu weer naar het moment waar ik op dat moment ben geëindigd en ga ik opnieuw op pad met de boeiende, kleurrijke vrouw die drie weken terug deze foto van mij maakte en ga ik haar rijke levenspalet in woorden trachten te vangen op papier.
‘Ik hou zoveel van jullie!’ waren de laatste woorden van mijn moeder. En gelukkig kon ik uit de bodem van mijn ziel antwoorden ‘En wij ook zóveel van jou, mam!’