Het was zondag 8 augustus 2022. Daar zat hij, mijn lieve papsel, te wachten op een terras in de zon. Hij straalde zijn uitbundige lach toen we de hoek omkwamen en hij ons in het vizier kreeg.Het werd een avond samenzijn met witte wijn, Thaise curry en lemon cheesecake. We proosten, lachten en deelden met elkaar onze belevenissen van de afgelopen week en maakten nieuwe plannen voor de week die onbevlekt aan onze voeten lag.Het bleek de laatste keer te zijn dat ik mijn hartverwarmend lieve vader in vol ornaat heb meegemaakt.Op donderdag 11 augustus kreeg hij een grote hersenbloeding.Er volgden 10 zeer intense dagen ziekenhuis waarin we keihard heen en weer werden geslingerd tussen hoop en vrees. Het was een tijd vol van natte washandjes, sondevoeding, kussens opschudden, verhaaltjes voorlezen, infusen, aaien over zijn bol, gesprekken met de neuroloog en Puck-boosts (zoals hij het zelf noemde) van zijn kersverse achterkleindochter.Het was een tijd van lichtpuntjes die moed gaven en stappen achteruit die ons tot wanhoop dreven.Een tijd waarin ik als een leeuwin bijna 24/7 wilde waken over mijn vader. Zo bang voor zijn lijden. Zo bang hem te verliezen. Maar ook zo bang dat hij zwaar gehandicapt en doorongelukkig verder door het leven zou gaan.Al die tijd was hij nog daar. Mijn vertrouwde vader. Al was hij uitgeput, halfzijdig verlamd en praatte hij moeizaam. Hij was in de kern nog altijd de vader die mij al 53 jaar zo onvoorstelbaar vertrouwd is. Er was contact, hij praatte (al ging het moeizaam), we uitten wederzijds onze liefde voor elkaar en bovenal was hij onverwoestbaar positief.Ondanks alles gleed pap steeds iets verder de berg af en na een week moesten we de pijnlijke waarheid onder ogen komen….hij zou dit niet gaan redden.We moesten hem loslaten.Het had de hele week al als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd gehangen en nu was hij gevallen…..ik ging mijn vader verliezen. Samen met Tim, mijn oudste zoon bracht ik bij het schaarse schijnsel van kaarsjes in de nacht een etmaal aan zijn zij door toen hij langzaam in een steeds diepere slaap wegzakte.De nacht erna, die van 20 op 21 augustus was ik bij hem toen hij zijn laatste adem uitblies. En op het moment dat ik hem uitgeleide deed, droeg hij het stokje aan mij over als generatie oudste en werd ik als vanzelf La madre de familia.‘Dat was het pap’, fluisterde ik een paar keer met mijn hand tegen zijn nog warme hals. Dit was het leven.Het is nu klaar.Je hebt het fantastisch gedaan.Jouw grote liefde, mijn mama, zal je aan de andere kant met open armen ontvangen maar oh God, wat zal ik je ontzettend missen’. 10 dagen verder zijn we nu…10 dagen zonder papsel.10 dagen zonder zijn lach, zijn whatsappjes met een overvloed aan tekst, malligheid en emoticons.10 dagen zonder zijn liefde en aandacht, zijn praatjes en verhalen, zijn zorgzame zijn. De leegte voelt wreed, rauw en onvoorstelbaar groot. Het gemis is bij tijden haast ondraaglijk. Het beneemt me de adem en op momenten vliegt de paniek me naar mijn keel en vraag ik me serieus af ‘Hoe dan?’ Verder leven zonder mijn vader in mijn leven. Die eerste allesomvattende man in mijn bestaan die de mal vormde voor alle mannen die volgden. De man bij wie ik nog altijd even hier en daar kon schuilen onder zijn o zo vertrouwde vleugel. Weg.Van de aarde afgepoetst.Voorgoed.Afgelopen maandag namen we afscheid van hem. Tim maakte een werkelijk prachtige zeemanskist voor zijn opa waarbij hij touw van zijn eigen zeilboot gebruikte, met elkaar schilderden we er een zeezicht op en wikkelden hem in een grote zandkleurige lap. We omringden hem met heel veel schelpen, duinbloemen, licht en liefde en in een grote bel van warmte en liefde zwaaiden we hem samen uit toen hij voor de aller-allerlaatste keer wegvoer op zijn levenszee…het oneindige tegemoet.Wat een groot verdrietMaar wat een liefde laat hij achter…mijn prachtpapsel