Column van Michaela de Groot
Column van Michaela de Groot
Het scheelde niet veel of ik had hem aan zijn korte, dunne 82 jarige haartjes moeten meesleuren de winkel in.
Het was helemaal niet nodig namelijk, een nieuw bed, bleef hij bij hoog en laag beweren. Gelukkig heb ik ondertussen het vermogen ontwikkeld om mijn vader tussen dat hoog en laag gespartel van hem door te verstaan. Zo had hij ons bijvoorbeeld ook laten weten in dit bed niet meer zo prinsheerlijk te liggen als ooit, in zijn bed met mam. Want oh, oh, wat een heerlijk bed was dat. En wat een fijn matras. Zo handig ook met dat elektrisch verstelbare hoofdeinde. Hoe vaak ze samen rechtop met een krantje in bed hadden gezeten. Gouden tijden! En tja, dan zijn kussen, regelmatig belandde dat ding tijdens het slapen op de grond. Toch jammer dat dit bed geen schot bij het hoofdeinde had.
Goed, het was mij duidelijk. ‘Oké pap, tijd voor een nieuw bed. Wij gaan samen naar Beter Bed om er daar eentje voor je uit te zoeken!’ meldde ik hem. Mijn stellige toon liet geen ruimte voor tegenwerpingen. Hij grijnsde, grinnikte, sputterde zachtjes ‘ja maar ik gun mijzelf gewoon geen nieuw bed’ en…. gaf zich over.
Zeiknat geregend parkeerden wij onze fietsen afgelopen donderdag bij de ingang van Beter Bed en drupten de winkel binnen. Het COVID protocol sneed ons daar onmiddellijk de pas af. ‘Oh jee’ riep pap ontsteld. ‘nou ben ik verdorie vergeten mijn mondkapje mee te nemen!’ Met grote, verschrikte ogen keek hij de verkoopster aan terwijl hij angstvallig zijn hand voor zijn mond sloeg. ‘Geeft niet hoor meneer, kan gebeuren’ mompelde het meisje moeizaam vanachter haar eigen kapje.
In de uren die volgden hopte pap frivool op zijn kousenvoetjes tussen de bedden door en wentelde hij met zijn bourgondische buik over pocketverende en met schuim gevulde matrassen. Had hij last van zweterigheid ‘s nachts? Wat voelde hij als hij van zijn linker op zijn rechterzij draaide en weer terug. ‘Gewiebel’ antwoorde hij soms. Om bij het volgende matras uit te roepen: ‘oh, dit ligt wel lekker rustig. En stevig ook’.
Zijn oog was bij binnenkomst direct gevallen op een bedombouw. Voorovergebogen stond hij zich goed in zijn nieuwe bed te verdiepen en tikte met vlakke hand tegen het voetenschot aan. ‘Kijk, dit vind ik nou ideaal, een hoofd- én voetenschot.’ Blij keek hij me aan. Het was duidelijk dat pap de hele mikmak graag binnenboord houdt. Dit bed moest het gaan worden. Ik dwing af dat zijn oude, gammele nachtkastje echt toe is aan vervanging. Zijn lichte sputter weet ik moeiteloos in de kiem te smoren. Dan helt hij een beetje voorover richting verkoopster en zegt op fluistertoon ‘Ik gun het mijzelf gewoon niet hé, zo’n nieuw bed en alles!’ Stellig antwoordt ze ‘U bent wel erg hard voor uzelf zeg. Dit mag u zichzelf toch gewoon gunnen!’ Ik glimlach tevreden om haar antwoord.
De verkoopster loopt voor ons uit naar haar desk om daar de gegevens te gaan invoeren. Wij nemen covidproof plaats achter een glazen wandje, aan de andere kant. Pap bladert eens rustig door het magazine dat voor hem op tafel ligt. Ineens houdt hij met een ondeugende grijns het blad voor mij omhoog. Ik lees in grote letters ‘Slapen is sexy’. We lachen.
Dan pruttelt het opnieuw weer even naast me ‘Ik weet het niet hoor, met die elektrische bodem’ ‘Dat is toch allemaal niet nodig’ Ik knipoog naar de verkoopster. Ondertussen heb ik een heuse bondgenoot aan haar. Al begrijp ik dat haar motief om mijn vader van een duurdere lattenbodem te voorzien anders is dan de mijne, we hebben een gezamenlijke missie, namelijk mijn vader van een comfortabel, solide en mooi bed voorzien. Een bed die hij als geen ander verdiend. ‘Als u strammer en stijver wordt en op den duur moeilijk uw bed uit kunt komen dan is een elektrisch verstelbaar hoofdeind ook heel fijn.’ Legt de verkoopster uit. ‘Dan zet u eerst uw hoofdeinde omhoog en hoeft u alleen nog maar uw benen over de rand te zwiepen om uit bed te kunnen stappen.’ Ik neem het estafettestokje van haar over. ‘Ja, en nu ben je hartstikke gezond maar het is best reëel dat je in de toekomst ook wel eens ziek wordt. Hoe fijn is het dan wanneer je dochter aankomt met een bordje met het één of ander en een heerlijk vers geperst jus d’orange-je. Kun je mooi rechtop zitten in je bed om er eens goed van te genieten. Wat zeg je daarvan?!’ Pap grinnikt. Tegen dubbele vrouwpower is hij niet langer opgewassen en dus bestellen we even later een bed, matras, elektrisch verstelbare lattenbodem en nachtkastje. ‘Heeft u verder nog iets nodig?’ De verkoopster kijkt pap verwachtingsvol aan. ‘Beddengoed bijvoorbeeld?’ doet ze een voorzetje. Pap trekt een kuiltje in zijn wang, kijkt haar met zijn heerlijke pretoogjes aan en antwoordt vrolijk ‘Ja, een jus d’orange-je misschien?’
‘Wat een mooie band hebben jullie met elkaar zeg!’ zegt de verkoopster vlak voor ze ons de deur uitlaat.
Ik voel trots.
Thuis genieten we voldaan van cappuccino en vers afgebakken koek van kleinzoon Sam.
Wat een mazzel dat ondanks de corona misère de beddenspeciaalzaak nog open is. Zo heb ik toch maar mooi een legendarisch uitje met pap in de pocket.