personal biographer

‘Wat wil je gaan doen als je je opleiding hebt afgerond’ werd mij gevraagd toen ik als 17-jarige naar een plek voor de verpleegkunde opleiding solliciteerde. ‘Psychologie gaan studeren’ antwoordde ik, zonder ook maar één moment van peinzen of twijfel. ‘Oké, leg eens uit!’ klonk het nieuwsgierig vanaf de andere kant van de sollicitatietafel. ‘Ik vind het belangrijk dat ik behalve in fysieke zin ook in psychisch opzicht mensen kan helpen en ondersteunen’ was mijn antwoord.

En zo ging het. Niet onmiddellijk na mijn opleiding maar wel enige jaren later studeerde ik in 4,5 jaar af als psychosociaal therapeut.

Zoals het hierboven staat zou je zomaar het idee kunnen krijgen dat het hier gaat om een strak en weloverwogen loopbaan. De werkelijkheid was iets weerbarstiger.
Ik mocht dan wel vanaf het moment dat ik kon praten hebben geroepen dat ik ‘zuster’ wilde worden, door mijn grenzeloos enthousiasme en fladderbehoefte snuffelde en hopte ik tijdens, tussen en na bovengenoemde opleidingen door langs vele uitspattingen en probeersels. Zo was ik een periode gebiologeerd door de reiswereld, nam ik hier en daar, voor langere maar vooral (hele) korte tijd een duik in diverse ondernemingen binnen de creatieve sfeer, zette een ruilhandel op poten in Alkmaar en was jarenlang een luisterend oor voor hele jonge mensen als medewerker bij de kindertelefoon. Als verpleegkundige werkte ik onder andere op verloskunde, de neonatologie afdeling in het AMC, in een Amsterdams kinderhospice en specialiseerde ik mij uiteindelijk, onder andere door een post HBO opleiding, in de jeugdgezondheidszorg. En het mooie is, iedere stap of actie heeft mij gebracht naar hier en er is geen enkele stap waar ik spijt van heb.

Is het schrijven van levensverhalen een logische stap binnen deze loopbaanrelaas? Absoluut! 
Menselijke processen, het leven en de psychologie van van dat alles fascineert mij tot in iedere vezel van mijn lichaam. Het samen afdalen naar een levensperiode van diegene van wie ik het verhaal op papier mag vatten is voor beide partijen een heel intens proces. Met al je zintuigen keer je terug naar dat ene moment. Dat kan best aangrijpend en confronterend zijn maar daarbij zo helend en waardevol. We kruipen samen, zo dicht mogelijk, in die gebeurtenis waarbij ik mij er op zo’n manier mee verbindt dat het me lukt om zo exact mogelijk te kunnen aanvoelen hoe dat voor jou moet zijn geweest waardoor het verhaal dat ontstaat op papier precies de juiste snaar weet te raken. Dat vraagt om psychologisch inzicht, een groot empathisch vermogen, een uitgebreide en creatieve woordenschat en heel veel mensgerichtheid.
En ja…
That’s me!