Tekst: Michaela de Groot
klik door naar de website
Ontspullen bij en met mijn ouders is eigenlijk één groot therapeutisch proces. Gedurende zo’n dag word ik heen en weer geslingerd tussen velerlei emoties.
Verbijstering (onvoorstelbaar wat mensen om zich heen kunnen verzamelen), lol (om van alles waar ik het bestaan niet van wist zoals bijvoorbeeld het briljante boek ‘ kamerplanten’ van pakweg veertig jaar geleden. )
Irritatie, omdat ik mijn moeder moet overtuigen dat dat middeleeuws bruin uitgeslagen beddensprei echt niet bewaard hoeft te worden, net als de door de muizen aangevreten barbiekleertjes en het hele scala aan werkagenda’s van mijn vader van minstens 40 jaar geleden. En dat 20 tassen, van sporttassen tot roltassen, zakentassen, fietstassen en vooral aftandse tassen ook een beetje overkill zijn.
Mijn ouders zijn bovendien allebei van het kaliber ‘we bewaren aaaaaalles wat ooit is gebruikt door de (klein)kinderen. Kun je je er iets bij voorstellen? Hoe dan ook, de nostalgie en het sentiment druipt er vanaf.
Maar vertederd ben ik ook regelmatig. Het voelt bijzonder om in de wereld te stappen van de jeugdige versie van mijn ouders. Het (positieve) getypte antwoord ( in vergeelde envelop) op een sollicitatiebrief van mijn moeder, haar agenda’s vol plaatsjes van idolen en mijn vaders enorme verzameling boeken. Ook mijn eigen kinderjaren trekken in de vorm van handgeschreven briefjes, tekeningen en zelf geknutselde cadeautjes, aan mij voorbij.
Dan zijn er nog de momenten waarop vertedering en irritatie de strijd met elkaar aangaan. Bijvoorbeeld wanneer mijn moeder vindt dat het potloodpuntenschilderijtje dat mijn broer 40 jaar geleden maakte (en waar de helft van de punten allang vanaf is gevallen en die ongetwijfeld met één keer niezen uit elkaar valt) NIET weg mag.
Maar het meest vertederd raak ik van die schatjes zelf. Hoe ze daar samen voorzichtig lopen te schuiven tussen de stapels spullen. Hoe mijn vader met de kruimeldief in het rond scharrelt wanneer mijn moeder 6 dozen kerstspullen aan het uitzoeken is en hij haar, ik verzin het niet, met zijn warme stem verteld dat hij vandaag nog meer van haar houdt dan hij gisteren deed.
En zo zwiep ik in een dag tijd van emotie naar emotie. Tussendoor zijn er bananensoezen, om de moed erin te houden.
Dat lukt!
Tekst: Michaela de Groot
klik door naar de website