Reisblog 4 weken Sri Lanka
Michaela de Groot
Deel 4
Say goodbye elephant van Mali
Reisblog 4 weken Sri Lanka
Michaela de Groot
Deel 4
VUURVASTE VOETEN
Terwijl we in de ochtend als vrijwilligers met elkaar gebroederlijk samen drollen rapen en klussen klaren, is het na de lunch tijd voor andere activiteiten.
Zo kiezen we op een middag voor een trip per tuk-tuk.
We stappen aan boord van een prachtig knalrood, glimmend exemplaar.
De bestuurder van deze rode snorremans is lyrisch enthousiast wanneer hij hoort dat ik Nederlander ben. Hij is in de COVID periode begonnen met het volgen van Nederlandse les en het is wat hem betreft de hoogte tijd om de boel eens wat te praktiseren.
Boven het gebrul van de motor uit probeert hij in het Nederlands geanimeerd een gesprek met mij te voeren, terwijl ik bil aan bil zit opgeprakt op de kleine achterbank, met mijn twee Duitse metgezellen. De Duitse taal is deze tuk-tuk berijder al machtig en dus ligt zijn focus volledig op mij.
Mijn Duitse matties worden finaal genegeerd terwijl ik met lukrake historische feitjes, jaargetallen, allerhande namen van tropische vruchten en ongevraagd advies om mijn oren word geslagen. ‘Kijk eens naar rechts. Daar ziet u een adem-be-nemende mooie uitzicht’.
Regelmatig hebben we een pitstop voor het een of ander. Zo vergapen wij ons het ene moment aan een enorme krijsende boom die haast op lijkt te stijgen van fladderende vleermuizen. De keer daarna stappen we uit om van grote hoogte in de verte te staren en ah en oh te roepen of om joekels van varanen door het water te zien bewegen. Ook brengen we een bezoek aan een theeplantage. We krijgen er een rondleiding en zo komt ik onder andere te weten dat groene thee en zwarte thee van dezelfde plant komen. Het proces van fermentatie maakt van het groene blad zwarte thee.
Indrukwekkend en interessant vind ik de rondleiding door de Spice and herbal garden al laat ik de pittig geprijsde preparaten maar even voor wat ze zijn.
We hebben de smaak te pakken en dus kiezen we ook de dag erna opnieuw voor een tuk tuk tripje. Deze keer treffen we een wat nors kijkende bestuurder die qua vocabulaire over ongeveer drie woorden Engels beschikt. Het zorgt al snel voor verwarring alom. Best grappig!
Vandaag zal de maan zijn volste punt bereiken en dat wordt bij de Boeddhisten gevierd met de fullmoon ceremony. We bezoeken twee tempels om iets van deze ceremonie mee te pikken.
Kleurrijke beelden en schilderingen passeren wanneer we in de eerste tempel een geweldige rondleiding krijgen. Stap voor stap worden we meegenomen in het indrukwekkende verhaal van Siddhartha, de prins die na een intense spirituele ontwikkeling de Boeddha werd.
Het is hier de regel om Boeddhistische tempels op blote voeten te betreden. Wanneer we bij een tempel arriveren, slingerden wij dan ook onze slippers achterin de tuk tuk om betreden vervolgens blootvoets de tempel.
De zon had echter zo vol staan schijnen op de tegels rond de 2e tempel dat het voor ons onmogelijk was om er te lopen zonder onze voeten te verbranden.
Kennelijk hebben de Sri Lankaanse ondertussen vuurvaste voeten want zij liepen er onbewogen in het rond te sjokken terwijl wij om de tempel heen sjeesden. Terwijl onze chauffeur in alle rust stil hield voor ieder Boeddhabeeld om met gevouwen handen plechtig te knikken stonden wij er te wiebelen van de ene op de andere voet en doken we af en toe het muurtje op dat langs de tempel. stond. Ons neurotische gedoe moet er nogal oneerbiedig hebben uitgezien.
Zijn verontwaardigde blik sprak boekdelen.
VLEUGELS UITSLAAN
Het is tijd voor afscheid.
Afscheid van mijn prachtige olifantenduo, de onvoorstelbaar lieve mensen hier en van deze magische plek.
De laatste ochtend klim ik met Kasun nog één keer de heuvel op om afscheid te nemen van Kumari en Manekee.
Het is nog vroeg, 7.30, wanneer Kasun mij oppikt.
Mist trekt in flarden over het land. Zonlicht schijnt nog wat waterig net boven de heuvels uit.
Alles voelt nog zo heerlijk stil en pril op dit tijdstip.
De ervaring die ik heb opgedaan in de tijd dat ik hier verbleef voelt als life changing.
Dat ik zoveel tijd van zo dichtbij met deze geweldige dieren samen kon zijn vond ik heel bijzonder.
Urenlang hun gedrag observerend en er veel over te leren.
Te genieten van alles wat ze uitspookten met die malle, sterke, geniale slurf van ze. Die zachte blik in hun bruine ogen. Hun genoeglijke gespin van tevredenheid, ook wel ‘The sound of happiness’ genoemd.
Het plezier dat ik had wanneer ik ze totaal onbewogen en relaxed binnen een minuut een boom zag omhalen die ze vervolgens met twee vingers in de neus versleepten. Zij volstrekt koelbloedig, wij joelend langs de kant.
Hoe ze onthielden waar ze de restjes van hun omgehaalde bananenboom hadden achtergelaten, om deze de volgende dag daar weer op te pikken en er aan verder te peuzelen.
Olifanten zijn briljant!
De mensen die verbonden zijn aan dit project zijn stuk voor stuk fantastisch maar Kasun heeft echt mijn hart gestolen.
Met zijn uitleg en verhalen nam hij mij met zoveel liefde en humor mee in het fenomeen olifant. Hij wist erg veel over deze beesten te vertellen. Maar daarnaast ook over de rijkdom van de natuur.
Het geniale nest van de weaverbird bijvoorbeeld, de tropische balloon plant met zijn zaden met hartjesvorm. Ook wel love in a puff genoemd., Hij vertelde over de kaneelbomen en liet ze ruiken en proeven. Net als de verse kruidnagel en sappige cacaobonen rechtstreeks vanuit de boom.
Ik maakte kennis met talrijke geurige bloemen, de drie soorten kokosnoot die hier groeien en hun heilzame werking. Hij legde uit welke tekenen in de natuur de regen aankondigden en hoe je ‘goede’ honing van de chemische variant kunt onderscheiden.
Dit hier, was een zachte start van mijn Sri Lanka trip. Even deel uitmaken van deze community in Pinnawala en de geborgenheid te voelen.
Onder de vleugel van de zorgzame Mali, de mama des huizes.
Nauwlettend hield ze mij in het snotje. ‘How are you, Misa? Do you like some tea? Everything okay? En dan altijd die oplettende, zachte blik in haar ogen en haar hartverwarmende glimlach.
Ik ga het vast en zeker missen de komende tijd maar kijk er ook erg naar uit verder te trekken en mijn eigen vleugels uit te slaan.
Soms was het mij ook wat teveel. Het haast voortdurend met anderen om mij heen zijn. Altijd met een groep aan tafel en socializen met uitputtende ‘smalltalk’. ‘Where do you come from? Where else are you going in Sri Lanka? Iedere dag opnieuw.
Eerlijk is eerlijk…ik heb het zelf ook niet aangedurfd om daar aan tafel, te midden van de spicy beans en mangocurry, een wildvreemde aan te kijken en te vragen: ‘Tell me, what is your biggest fear?’
Wat een gemiste kans eigenlijk.
Het afscheid is daar.
Er zijn hugs, tranen en kussen. Mali drukt mij een prachtig olifantje van hout in mijn hand terwijl ze mij met volgelopen ogen even stevig tegen zich aandrukt. Kasun zeult mijn backpack naar buiten en geeft me twee grote soursoks mee. Mijn favoriete fruit, hier ontdekt.
Een zwaai. Nog een zwaai en daar ga ik…op naar Sigiriya met zijn meren en zijn leeuwenrots.
