In de wolken

Reisblog 4 weken Sri Lanka
Michaela de Groot
Deel 5

WOMAN OF THE WORLD

De eerste dagen op mijn nieuwe stek in Sirigrya  ga ik maximaal voor de relax.
Rustig ontbijten, een wandeling rond het meer, mango lassi op een terrasje in de zon, beetje lezen, schrijven, tekenen en lummelen.
Ik poedel wat rond in het zwembad, soes op een ligbedje in de zon en eet mij helemaal het rambam aan tropisch fruit.
Bij een wat smoezelig tentje met een groot, door de zon gebleekt uithangbord ‘Ayurvedic massage’ sluit ik een deal voor een total body massage. Dat lijkt me wel wat. Het gaat er echter allemaal een beetje eigenaardig aan toe, en wanneer plots de vraag klinkt  ‘Happy ending, madam?’, valt ineens het kwartje.

Ik vind mijzelf prima gezelschap. Ga om de haverklap met mijzelf uit eten (kost hier werkelijk geen drol) en vermaak me uitstekend.
Al denk ik plenty of times each day aan mijn Guuslief in het ondergesneeuwde Nederland, echt missen op een manier dat ik er last van heb doe ik hem gelukkig niet. Dat voelt fijn omdat ik op deze manier optimaal van mijn reis kan genieten.

De afgelopen weken heb ik heel wat berichtjes gekregen van vrouwen die mij lieten weten het zo stoer en dapper van mij te vinden, een maand alleen reizend door een land op duizenden kilometers van het vertrouwde Nederland.
Dat ze dat ook wel zouden willen, maar niet durven.
Ik geef toe, dit gevoel van zelfstandigheid en onafhankelijkheid bezorgd mij een ongelofelijke boost. Ik ga mij er helemaal een beetje een vrouw van de wereld door voelen.
Des temeer wanneer ik mij bedenk dat er ooit een tijd was waarin ik haast niet alleen durfde te zijn. Soms was die angst zelfs zo groot dat als ik ‘s nachts naar het toilet moest, ik Frank, mijn toenmalige echtgenoot, vroeg om met mij mee te gaan (wat hij gelukkig altijd deed, zonder mokken, zonder zuchten en met heel veel liefde)

En dan nu dit!
(leve de EMDR, de therapeuten én de onvoorwaardelijke liefde)

JOEKELS VAN KRUIPERS

Mijn zintuigen staan hier in Sri Lanka op maximale absorptie en ik zuig alle ervaringen tot in mijn allerkleinste teen op.
De warmte, de geuren en de kleuren.
De Sri Lankaanse klanken die door de straten klinken. En dan al het uitbundige groen waarmee ik dagelijks word omringd.
Ik besef dat dit toch echt het summum moet zijn voor de natuur. Hoge temperaturen en vochtigheidsgraad, veel zon en regelmatig een flinke tropische regenbui.

De eerste nachten na mijn vertrek bij The elephant freedom project overnacht ik in The Nature parc villa. Een heerlijke plek waar ik werkelijk aan alle kanten word omsloten door groen. Torenhoge kokospalmen van meer dan 10 meter hoog omringen mijn balkon en zorgen voor perfecte privacy en een eldorado voor eekhoorntjes. Zo leuk om de behendige diertjes gade te slaan wanneer ze vliegensvlug van het blad van de bananenboom naar mijn balkon huppen en in de spelonken verdwijnen.
Zoveel groen betekent ook volop leven. Ik moet dan ook leren leven met joekels van kruipers in mijn kamer en probeer te wennen aan het feit dat ik er regelmatig iets zie wegschieten of hoor ritselen. Ik sluit vriendschap met dikke, vette hagedissen die tikkertje spelen op mijn plafond en verleen hier en daar voorrang aan een slang die vlak voor mij de weg oversteekt.
‘Jij houdt toch zo van de natuur? Nou dan!’, krijg ik als antwoord wanneer ik met enige schrik een vriendin app over die grote, dansende hagedissen over de wanden en het plafond van mijn kamer.

Toch trek ik ’s nachts de klamboe over mijn bed omdat het verhaal van Angelee, een Sri Lankaanse die als coördinator bij het olifantenproject werkte, nog vers in mijn geheugen zit.
Op een nacht was ze wakker geworden van een kameleon die zich verwoed een weg door haar (enorm lange) haar probeerde te banen. Hij was er zo verstrikt in komen te zitten dat uiteindelijk de schaar eraan te pas moest komen en ze de kameleon met haar en al van zich af knipte.
Nu is mijn haar geenszins van een indrukwekkend kaliber, toch weet ik wel dat ik liever niet op deze manier word gewekt.

EVEN LEKKER CULTUREEL

Na een paar dagen met een uitermate hoog zen-gehalte, wordt het tijd wel eens tijd voor wat meer actie.

De eerste trip in de serie doe-eens-even-lekker-cultureel ging naar Dambulla, een kleine stad die rondom een grote, granieten berg is gebouwd.  Bovenop die berg bevindt zich een boeddhistisch grottencomplex van vijf grotten met maar liefst 157 beelden en wand- en plafondschilderingen. Deze plek is al sinds de 3e eeuw als tempel in gebruik (en nu dus nog steeds) en staat op de werelderfgoedlijst.  
Je begrijpt, daar heb je wel een pittige klim voor over.
Ik in ieder geval wel, en echt…het was indrukwekkend. 
De beelden zijn enorm imposant  en dat het zich in grotten bevindt geeft er wat mij betreft een mysterieus tintje aan.
Er ligt een uit de rots gehouwen Boeddha van wel 15 meter lang.  Deze indrukwekkende Boeddha wordt door bezoekers omringd met geurige lotusbloemen in vele kleuren.

Buiten worden er kaarsjes ontstoken onder een grote Bodhiboom terwijl aapjes in het rond springen en aan de lotusbloemen knabbelen.  
Ook enorm indrukwekkend is de gigantische gouden Boeddha van niet minder dan 30 meter hoog aan de voet van dit bijzondere grottentempelcomplex.

IN DE WOLKEN

Het verhaal gaat dat je niet in Sri Lanka bent geweest als je niet op de top van de leeuwenrots hebt gestaan.

Dat mag ik uiteraard niet laten gebeuren en dus grijp ik deze top met beide handen aan.
Dat het bedrag dat je voor dit ritje op eigen benen moet neertellen, zeker voor Singalese begrippen, exorbitant hoog is (bijna 30,- euro) neem ik maar voor lief.

Om de klim niet te hoeven maken terwijl de zon met zijn 32 graden enthousiast op mijn bol schijnt, start ik al om 6.30 in de ochtend. Het zien opkomen van de zon vanaf de top van de berg is een extra motivatie, naast het feit dat het op dit tijdstip nog heel rustig is. Geen kolonnes Chinezen met selfiesticks waarmee ik naar de top klauter maar slechts een handjevol medeklimmers.

Ik passeer de leeuwenpoort en vlak voordat ik de laatste rotspunt opklauter zijn daar aan weerszijden die grote leeuwenpoten, als restant van de enorme leeuw die daar ooit trots stond te wezen.
Eerlijk gezegd valt de klim mij alles mee en bereik ik eerder het hoogste punt dan ik had verwacht. Misschien omdat ik de week daarvoor nog  met bibberbenen de Uthuwankanda mountain heb getrotseerd?!
Hoe dan ook, daar stond ik dan, op de top. Nog wat na puffend en zweet druppelend. Te midden van de restanten van het paleis dat koning Kasyapa daar in de vijfde eeuw liet bouwen.
Prachtige schilderingen met een best wat erotisch tintje, op de grillige rotswanden. Pas gerestaureerd en dus heel krachtig van vorm en kleur. Stuk voor stuk wonderschoon. Toch kon ik er niet omheen dat er ook wat teleurstelling voorbij kwam zeilen. Want het magnifieke uitzicht waar ik mij op had verheugd ging volledig verscholen onder een dikke deken van wolken.
‘Wauw, je was dus even in de wolken!’, reageerde een vriendin enthousiast toen ik haar dit vertelde. En zo is het maar net. Het uitzicht mocht dan wel ontbreken, ik was mooi wel even helemaal in de wolken. Ook niet iets dat dagelijks voorkomt.

En één ding is zeker….dit culturele hoogtepuntje kan worden afgevinkt. Ik ben dus nu officieel in Sri Lanka geweest.

Yes!

WIST JE TROUWENS DAT…

• Je hier als buitenlander in Sri Lanka een ware bezienswaardigheid bent. Je wordt voortdurend (met bewonderende blikken) nagestaard en breed glimlachend bekeken. Kinderen staan giechelend met grote ogen naar je te kijken en roepen ‘Hi’ om vervolgens snel weg te duiken (terwijl ze grinnikend om het hoekje naar je blijven kijken). Eventjes je arm aanraken is ook favoriet. Net als de vraag om samen op de foto te gaan. Als je vraagt of je een foto van hen mag maken dan glimmen ze van trots en bedanken ze je.
• Je hier gemiddeld minimaal 30 minuten op je bestelde eten moet wachten maar dat het dan ook kakelvers is. Zo bestelde ik een curry met kokos en zag hoe ze in de open keuken naast mij de kokosnoot kliefde en raspte en er handmatig kokosmelk van maakte. Fantastisch! 
• Dat er hier een ware blote voeten cultuur heerst. De gewoonte om tempels blootvoets te betreden heeft zich namelijk uitgebreid. Regelmatig zie je mensen waar ook maar op blote voeten lopen. Op straat, door velden, olifantendrollen en wat ook maar. 
• Er massaal offers aan Boeddha worden gebracht in de tempels. De lokale bevolking komt in mooie kleding naar de tempels toe met mandjes en schotels vol prachtige lotusbloemen. Meisje in mooie, witte jurkjes dragen trots hun mandjes met bloemen naar de tempel. Geld, glaasjes water en schalen met rijst en fruit worden zorgvuldig en met veel eerbied om de Boeddha beelden heen gedrapeerd.
• De left overs van je buiten de deur diner, gaan met je mee naar huis, gevouwen in een groot bananenblad met daaromheen een stuk krantenpapier. Is het niet briljant?!