Blog van Michaela de Groot
Blog van Michaela de Groot
Er was eens….
Een meisje (oké, ze was misschien iets ouder dan een meisje)
…met een schrijfmissie.
Levensverhalen ging ze schrijven, voor mensen met een verhaal (iedereen dus), die het zelf te lastig vinden om dat verhaal op papier te zetten (best veel).
Het was begin januari, ze schreef zich in bij de KvK, liet een website bouwen en ging er vol voor (daar is ze sowieso best goed in).
Er kwamen direct verrassende opdrachten binnen en monter ging ze aan de slag.
Het meisje interviewde en schreef en schreef maar was nog geen 1,5 week op drift toen haar moeder na een herseninfarct in het ziekenhuis belandde en een paar dagen later overleed.
Verbijstering, pijn en ongeloof.
Het dagelijks leven bevroor.
De uitvaart moest worden geregeld en haar taak als oudste in een klein gezin draaide op volle toeren. Er was zorg om en voor de vader, rouw, geregel, twijfels, tranen en perikelen.
De storm was nog niet gaan liggen of Corona stak zijn hoofd om de hoek van de deur. Haar werk als jeugdverpleegkundige bij de GGD transformeerde vliegensvlug naar het draaien van crisisdiensten, ook op de dagen waarop normaal gesproken niet werd ge-GGD’t maar ge-ZZP’t.
Met de pas gestarte ondernemerszoon die plotsklaps zonder werk kwam te zitten werd een maaltijd bezorgservice uit de klei getrokken.
En zo werd er in de maanden erna uitvoerig gekookt, gebakken, geprint (de labels), gevuld (de tasjes), bezorgd en gepromoot. Drie maanden lang. Enerverend maar fantastisch.
Tussen crisispieken, zorgzwaarte en rouwflarden door werd er in de eerste weken nog altijd geschreven aan de opdrachten die er in januari waren binnen gekomen. De flow van inspiratie en lichtvoetigheid kraakte en piepte was. De tijd was schaars, maar een missie is een missie en dus ging de (digitale) pen nog altijd dapper over het (digitale) papier.
De weken verstreken.
De vader kreeg een seniorenwoning toegewezen waarin woest werd geverfd en gepoetst.
De oude, tot aan de nok toe volgestapelde woning moest leeg worden gehaald en verkoopwaardig gepimpt.
De vader werd verhuisd,
De oude woning verkocht.
De vader raakte steeds meer op stel
De ZZP zoon vond weer nieuwe arbeidsmogelijkheden.
De GGD nam meer dan 100 mensen aan om crisisdiensten te draaien.
En zo vond de rouw voorzichtig, in die immense berg van onrust en toestanden, de gaatjes ruimte om haar tranen doorheen te laten druppen.
Vlaktes, scheuren en flinterdunne laagjes.
En daar stond het meisje op, liep naar haar bureau voor het raam, ging zitten, zag dat de takken voor het raam haar bemoedigend toewuifden, pakte haar (digitale) pen en schreef…
Met een beetje geluk leeft ze nog lang….
Gelukkig….dat is ze zeker!