De oververhitte octopus

Op de top van de Uthuwankanda mountain

Reisblog 4 weken Sri Lanka
Michaela de Groot
Deel 3

Ik word langzaam wakker van aanzwellende geluiden vanuit de hal. Het is de plek waar ook de keuken in uitmond en de grote eettafel staat. In de ochtend is het er altijd bedrijvig. Voetstappen, rinkelende glazen, kletterend bestek en rappe tongen Singalees. Heerlijk vind ik dat, zo’n taal waar ik echt geen biet van begrijp. Ik kan en hoeft er niets mee. Enkel de woorden als een vloeiende stroom voorbij laten komen en aan de andere kant weer van mij af laten glijden.
Dat is nog eens zen ontwaken in optima forma.

Boven mijn bed hangt een giga ventilator. Ik heb hem niet constant aanstaan maar als ik aan alle kanten plak en glim en me duizelig voel van de hitte ga ik, bij voorkeur zo bloot mogelijk, als een oververhitte octopus met uitgespreide tentakels op mijn bed liggen. Met mijn ogen dicht geniet ik zo minutenlang met volle teugen van de koele luchtstroom over mijn klamme huid.
Mijn ventilator is in de ochtend ook heel welkom trouwens. Dan sta ik er (na mijn 5 minuten strech/yoga excercises (mbv de app Bend. Aanrader!)) even heerlijk onder weg te swingen met mijn oortjes in en Spotify danslijst aan.

Mijn kamer is heel basic met slechts één attribuut. Gelukkig wel het allerbelangrijkste, namelijk een bed. Yes!
Het is een heerlijk ruime, schone kamer en heeft een eigen douche en toilet
Ik wil de Wim Hof aanhangers graag (en niet geheel zonder trots) laten weten dat ook ik nu helemaal in Wim H ben geraakt. Eerlijkheidshalve moet ik wel bekennen dat dat niet helemaal uit vrije wil is ontstaan (maar desalniettemin…..)
De douche klettert slechts koud water. Maar met de dagelijkse temperaturen is er eigenlijk niets fijners dan een koude douche.
Mijn moed-verzamel dansje alvorens ik onder de straal stap, wordt steeds korter. Het koude water went echt! En ja…daarna voel ik mij toch echt onvoorstelbaar fris en fruitig en niet te vergeten…dapper!

POESJE MAUW
We gaan een schooltje bezoeken, zo horen we. Wat precies de bedoeling is blijft vaag maar ik ben dol op verrassingen dus stappen we enthousiast samen op de bus om ons een kilometer of 10 te laten verplaatsen.
De rit alleen al is een feestje op zichzelf. Ik vind het fantastisch, zo’n overvolle bus die zich piepend en krakend voortbeweegt. Waar alles schudt en tingelt terwijl er luidkeels uber schelle muziek uit de speakers galmt. Een bus die behangen is met  boedha-achtige taferelen, glimmende kleurrijke afbeeldingen en goudkleurige slingers. Die bol staan van de (religieuze) symboliek en waar mensen hutjemutje op elkaar geplakt goedgemutst zitten te stralen.

Aangekomen bij het schooltje blijkt al snel wat de bedoeling is. In het midden van het klaslokaal staan twee grote tafels waar kinderen met een verwachtingsvolle blik omheen zitten. Kiara, een 19-jarige volunteer  uit Berlijn, en ik nemen beide aan de kop van een tafel plaats en worden vervolgens een half uur gebombardeerd met vragen.
‘What is your name?
Where do you come from?
Do you like Sri Lanka?
What are your hobbies?’
….en ga zo maar door…..

Ik neem een opgetogen applaus in ontvangst wanneer ik, na enig aandringen ‘Poesje mauw, kom eens gauw’ voor ze zing en moet vervolgens uitleggen waar dit diepgaande nummer over gaat.
Na een half uur vragenvuur ruilen Kiara en ik van tafel en begint het feest van voren af aan.

Aan het eind van de middag nemen we afscheid en worden we door een joelende menigte uitgezwaaid.

KLIMMEN NAAR DE TOP VAN DE UTHUWANKANDA MOUTAIN
‘Today you need lots of suncream and water’, valt Kusan met de deur in huis wanneer we om 8.30 aan de ontbijttafel schuiven. ‘We are going to climb tot the top of the Uthuwankanda mountain’.

Kijk, dat gaat nog eens ergens over!

We vertrekken direct na het ontbijt om de hitte nog een beetje voor te zijn. Eenmaal aan de voet van de berg kunnen we er voor kiezen om deze voor de helft of volledig te beklimmen. Al is het een pittige klim, zweten we peentjes van de hitte en trillen onze verzuurde benen hevig, we willen ons uiteraard niet laten kennen en gaan voor de top.
Het adembenemende uitzicht is de beloning en als kers op de taart is er ook nog sappige watermeloen.

Ondertussen zitten we op de locatie van The Elephant Freedom project ook niet stil. Zo trotseren we de ratelslangen en staan we uren in de brandende zon te zwoegen om sugercanes en bananenboompjes te planten. Hard nodig omdat de bananen hier, met die twee grote, gretige dames, niet aan te slepen zijn.
We ruimen olifantenstront, zorgen voor mandjes met bananen, pompoen en stervrucht als snacks voor Kumari en Manekee en waden een ochtend lang door de rivier om alle afval en plastics eruit te vissen. De rivier waar Manekee en Kumari dagelijks badderen.

Ik geniet enorm.
Voel hoe het relaxte leven, zonnige weer en de hoge temperatuur mij onvoorstelbaar veel goed doen. Fysieke klachten waar ik al langere tijd mee kampte verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Daarbij voelt deze reis als een soort van overgangsrite. De geur hier in Sri Lanka is heel vergelijkbaar met die in Nepal, het land dat ik 12 jaar geleden voor het eerst bezocht en waar ik onmiddellijk stapelverliefd op werd.
Ook toen een maand alleen naar Azië.
Ook nu snuif ik dagelijks een mengeling van wierrook, houtvuur, warmte en zoete bloemen. Precies dat wat mij in Nepal zo wist te beroeren. Het boort daardoor iets heel vertrouwds aan en laten dagelijks mijn heden en verleden door elkaar heen lopen. Wonderlijk toch hoe geuren je op een diepe laag kunnen raken.

Het leven van toen verweeft zich spontaan met mijn leven van nu.
Toen de (levens)berg nog op. Nu de (levens)berg langzaam af.
Toen die 41 jarige single. Samenwonend met haar twee puberende boys. Twee ouders die mij uitzwaaiden op Schiphol en een maand later daar ook weer verwelkomden. De start van mijn relatie met Ian, onder de Nepalese zon.
Het besef van hoeveel er toen was, wat er nu niet meer is, en andersom.
Nu….Mijn heerlijke leven in Den Haag met mijn lief Guus.
Ouders kwijt, een kleinkind rijk.
Midden in de overgang naar een nieuwe levensfase inclusief hormonale opvliegers.
Hoe rap een leven zich voltrekt.
Met al zijn schoonheid en pijn.

Het is er allemaal hier op dit stukje Aziatische bodem
En ik omarm het.
Met al mijn acht oververhitte octopusarmen.

WIST JE TROUWENS DAT OLIFANTEN:

• …..elkaar af en toe huggen met hun slurven.
• ….diepe rouw en verdriet kunnen voelen. Ze tonen zich dan echt depressief. Wanneer ze hun jong verliezen slepen ze deze vaak nog dagenlang met zich mee omdat afscheid nemen te pijnlijk is.
• ….met de tip van hun slurf zelfs de kleinste rijstkorrel kunnen oppakken
• … zichzelf herkennen in de spiegel (heel veel dieren kunnen dat niet namelijk)
• …met hun slurf een takje oppakken om zichzelf goed te kunnen krabben (geniaal toch zeker?!)
• ….naast het horen met hun enorme oren ook via hun gevoelige poten kunnen ‘horen’. Ze vangen hiermee namelijk via de grond trillingen op van kilometers verder. Deze trillingen worden via de botten naar het middenoor gestuurd.