De laatste keer

Nu haar leven enkel nog aan een ragfijn draadje hangt gaat de vraag zo vaak door mij heen.
Zal dit de laatste keer zijn?

De laatste keer dat mam dit doet of meemaakt?
Het moeizame tochtje laatst, naar de pedicure, zou dat misschien haar laatste autoritje zijn geweest? Dat ze die dag moeizaam in de auto klom en ze, met pap achter het stuur, door het autoraampje naar buiten keek om te zien hoe de wereld langs haar heen gleed, precies zoals het ook daadwerkelijk steeds vaker gebeurde. 

Het is onwerkelijk, vind je niet, om weet te hebben van de laatste keer in je leven.  Al besef je dat op het moment zelf vaak niet eens, dat het de laatste keer is. Dat blijkt pas achteraf.
En groeien doet hij met de dag, de ‘Lijst van het laatst’
Je laatste vakantie….
De laatste keer dat je seks had….
De laatste keer dat je op een fiets reed…..
De laatste keer dat je met twee treden tegelijk de trap op stoof…..

Wanneer ik mama’s haren knip omdat haar conditie een kappersbezoek niet meer toelaat, en haar zachte krullen door mijn vingers glijden, vraag ik het mij niet eens meer af. Op dat moment ben ik ervan overtuigd dat het de laatste keer in haar leven is, dat haar haar wordt geknipt.

Een snik snijdt in mijn keel terwijl de pijn van een naderend afscheid zachtjes onder mijn huid sluipt.

Maar dan, bijna net zo raar, blijkt haar laatste autoritje een poosje later toch nog een vervolg te krijgen en is haar haar ondertussen alweer zover gegroeid dat het alweer haast tijd wordt voor de schaar.

‘Hoe gaat het op je werk?’ vroeg ze me een paar dagen terug tot mijn stomme verbazing. Haar heldere blik op me gericht. Die vraag had ik in geen tijden gehoord.
Parmantig zette ze zonder hulp, wankel maar wel, haar stapjes door het huis.

Die middag  puzzelden we sinds lange tijd zij aan zij aan een legpuzzel. En al zijn het niet meer de complexe puzzels van 2000 stukjes waar ze ooit groots in was, ze genoot zichtbaar.
En ik van haar. Van de aandacht waarmee ze zich op de puzzel stortte. Van het fanatisme waarmee ze met haar geconcentreerde blik naar de juiste stukjes speurde en juichte wanneer ze hem vond.

‘De laatste keer’ heeft inmiddels een soort magische betekenis gekregen en ik leef met mam nogal eens het leven van de laatste dag. Het geeft onze relatie een intense en bijzondere glans.

Zoals het nu gaat tekenen we voor vele ‘laatste malen’, vieren we in december vast en zeker hun trouwdag, stapt ze zonder twijfel als een broze bikkel het nieuwe jaar in met haar frêle voetjes en vieren we oorverdovend de liefde.

De liefde ja, die ze zonder uitzondering iedere dag weer voluit beleeft, met haar lief en haar liefsten.
En dat allemaal…. talloze malen voor het laatst!

Tekst: Michaela de Groot
klik door naar de website

Foto: Girl with the balloon – Banksy